Religieuze vrouwen die aan de frontlinie wonen in Judea en Samaria nemen de wapens op om hun huizen te verdedigen, vooral na het bloedbad van 7 oktober. Srugim, een nieuwssite voor de religieuze zionistische gemeenschap, meldde zondag dat vrouwen uit het Hartland conclusies hebben getrokken uit de massaslachting door Hamas in de noordwestelijke Negev.
“Ik had het gevoel dat je niet op het leger kon vertrouwen – op niemand eigenlijk. Mijn man werd opgeroepen door het leger en ik had een middel nodig om mijn kinderen te redden,” vertelde Esther Sultan, die in Beit El woont, een Joodse stad ten noorden van Ramallah, aan de nieuwssite. Het is slechts een kwestie van tijd voordat ze komen en ze zullen me niet verrassen. Ik zal er alles aan doen om niet in bed afgeslacht te worden,” zei ze.
Eleanor Rahamim uit Tekoa, een Joodse gemeenschap ten zuidoosten van Bethlehem, zei: “Na 7 oktober had ik paniekaanvallen. Mijn man, een bewaker, ging naar zijn werk en ik bevond me in de frontlinie. Ik deed de gordijnen dicht en dacht: hoe bescherm ik mijn huis?” Na een paar dagen van angst besefte ik dat er geen plek was om in weg te kruipen. Vanuit een slachtofferrol, besloot ik een vechter te worden, net als vrouwen uit de Schrift.”
Rahamim moest eerst haar ongemak met vuurwapens overwinnen. “Op de schietbaan trilde ik echt, ik had geen controle over het schieten. Het was echt moeilijk. De ervaring van schieten is in het begin eng, maar ik zei tegen mezelf dat ik me moest voorstellen dat de terrorist die mijn neef had gedood voor me stond en schoot. Het kostte me een tijdje om te kalmeren van de trillingen, maar nu heb ik een ander gevoel. Ik weet wat ik moet doen. Ik ben niet kwetsbaar. Ik bescherm het volk van Israël.”
Oshrat Gispan, ook uit Tekoa, nam 10 jaar geleden een vuurwapen ter hand. Ze helpt de nieuwe schutters, van wie sommigen het moeilijk hebben. “Ze zijn jong, staan op het punt om te huilen. Het is echt niet makkelijk, maar zodra er steun en versterking is, raken ze eraan gewend. Ze beheersen het hulpmiddel en niet andersom.” Ze maakt deel uit van een groep vrouwen die geavanceerde training geeft. “We trainen om snel te trekken, het wapen uit elkaar te halen, schieten vanuit een huis, vanuit een rijdend voertuig, vanuit een raam, slalommend rijden, grote stenen omzeilen, allemaal zodat ik niet voor het eerst op een incident reageer.
“Ik geniet van de afstanden. Het werkt mijn zenuwen weg. Het is een mentale opluchting dat we een hulpmiddel hebben. Ik ben meestal de enige vrouw op de schietbaan en er wordt respectvol met me omgegaan,” zei Gispan. Ze benadrukte dat een wapen “een levensreddend hulpmiddel” is. Elke keer als je gaat schieten, zeg dan tegen jezelf: ‘Het is in de naam van God, voor mijn huis en mijn familie.
Het bloedbad van 7 oktober heeft een ooit onverschillig publiek wakker geschud over de noodzaak om de wapens op te nemen. De vraag was zo groot dat er een Knesset-commandocentrum werd opgezet om de stroom aanvragen te verwerken. Premier Benjamin Netanyahu zei in een nationale toespraak in oktober: “We moedigen burgers aan, en helpen burgers, om zichzelf te bewapenen met persoonlijke wapens voor de verdediging.” Op 16 oktober keurde het Nationaal Veiligheidscomité van de Knesset verordeningen goed die de criteria voor het verkrijgen van een wapenvergunning uitbreiden.
Bron: Israel Today